رباعـــــــــــــــــــــــیات خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیام :     

گر می نخوری طعنه مزن مســتان را                               بــــنیاد مکن تو حـــــیلــه و دســـتان را

تو غره به آن مشو که می می نـــخوری                          صد لقمه خوری که می غلام است آن را

                                                           *****

گویند کسان بهشت با حور خوش اســت                           من میگویم که آب انگــور خوش اســت

این نقد بگیرو دست از آن نسیه بـــــدار                            کـآواز دهل شنـیـدن از دور خوش است

                                                           *****

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است                          در بند سر زلـــــف نگـاری بوده اســــت

این دسته که بر گردن او می بینـــــــــــی                         دستی است که بر گردن یاری بوده است

                                                          *****

افسوس که نامه ی جوانــــــی طــــی شد                          وان تازه بهار زندگانـــــــــــی دی شـــــد

حــــــالی که ورا نام جوانــــــی گفـتنــد                            معلوم نشد که او کی آمـــد کـــــی شـــــد